Вот и закончился мой период токсикомании над ланолином…
Жизнь вообще мего вредная хрень. Кайф наступает только тогда, когда пара валить.
Расплюшчу вочы… Раніца...
Піць! Піць, калі ласка, мне!
Позік убок – чыя-та задніца,
Я не казала “пакуль” вясне?
Цікава, што ў нас вышэй?..
Гэй… Ведаць і не трэба…
Збіраем адзежу і цішэй-цішэй…
І нават не хачу глядзець на неба...